Heenreis

Zaterdag 3 augustus was het zover, na maanden van plannen en uitkijken was het moment eindelijk aangekomen: we gingen naar Canada. En met we bedoel ik mijzelf, mijn moeder en mijn zus. Met z’n drietjes gaan we in 4 weken een deel van west Canada verkennen. Een groot deel van de route komt overeen met wat ik 3 jaar eerder al heb gedaan, maar er zitten ook wat nieuwe stops in verwerkt.

Een route hadden we dus al gepland, een auto was gehuurd, de eerste hostels in Vancouver en Whistler al geboekt en de tassen ingepakt. We vlogen om half 11 via Chicago naar Vancouver, dus moesten we vroeg opstaan om ongeveer 3 uur vantevoren op Schiphol te zijn. En dat was maar goed ook, want het was Zwarte Zaterdag, niet alleen op de weg, maar ook op het vliegveld. Het was dus erg druk, eerst moesten we al lang in de rij voor het inchecken (waarbij je eerst weer uit de rij gestuurd werd om zelf in te checken bij zo’n automaatje en dan weer terug mocht om je bagage af te leveren; ondertussen kwamen ze ook nog kijken of ze mensen konden vinden die bereid waren een latere vlucht te nemen, omdat het vliegtuig overboekt was – dat vonden wij al niet zo’n geslaagd idee, maar het werd ons ook niet gevraagd, misschien omdat we met z’n 3tjes waren). Toen we eindelijk vooraan stonden, mocht ineens iedereen van een andere vlucht eerst, omdat die vlucht eerder ging... Dus toch nog even langer wachten....
Uiteindelijk eindelijk de bagage afgeleverd, toen weer achteraan aansluiten voor de paspoortcheck. Gelukkig mochten wij met ons Europees Paspoort in de doe-het-zelf rij, die een stukje korter was. Zelf dus je paspoort voor het scannertje houden, even naar de camera kijken en de poortjes gingen open. Nog even gauw iets te eten kopen en alweer door naar de gate, die 3 uur waren inmiddels al voorbij.
Bij de gate was gelukkig niet echt een rij, dus waren we al gauw aan de beurt voor onze mini-ondervraging (wie heeft je tas ingepakt, kan iemand anders er iets in gedaan hebben, wat gaan jullie doen, etc.), even door de bodyscan en toen nog even wachten tot we het vliegtuig inmochten.

De eerste vlucht naar Chicago duurde ongeveer 9 uur, waarbij we met z’n drietjes naast elkaar in het midden van het vliegtuig zaten. Een lange vlucht, waarbij het filmaanbod een beetje tegenviel (en ik was inmiddels een beetje verwend met het vliegen naar Nieuw Zeeland, waar je zelf een film kon kiezen en op elk moment kon starten of stoppen; dat was hier niet: de films begonnen allemaal tegelijk en pas zodra ze allemaal afgelopen waren begonnen ze weer opnieuw; maar goed, beter iets dan niets).
Zonder vertraging kwamen we aan in Chicago, waar we eerst een stuk moesten lopen voor we bij de douane kwamen (wel even lekker om de benen te strekken). Die douane in Amerika is wel even een gedoe, wat een chagerijnige mensen zeg, ze geven je nou niet bepaald een welkom gevoel. Met z’n 3tjes tegelijk werden we weer geholpen, allemaal even alle vingers scannen, in de camera kijken en weer wat vragen beantwoorden, waarbij m’n moeder zich versprak (er werd gevraagd of we nog vrienden of familie gingen bezoeken, waarbij ze per ongeluk friends zei en dat verbeterde in family, waardoor de man extra chagerijnig werd en het niet helemaal vertrouwde). Bij de volgende check moesten we vervolgens met onze bagage door naar een andere balie (terwijl iedereen een andere kant op mocht). De paar mensen voor ons moesten allemaal hun tassen helemaal uitpakken, dus ons stresslevel ging aardig omhoog. We hadden namelijk een beetje illegaal gezegd dat we geen eten bij ons hadden, terwijl we wel stroopwafels en drop meehadden als cadeautje voor de familie waarbij we op bezoek zouden gaan... Met een hoge hartslag, wat klamme handjes en een zeer gepaniekeerde gezichtsuitdrukking (bij m’n moeder) gingen we naar het mannetje. Hier moesten we de eerder gestelde vragen nog een keer beantwoorden en dat was dat.... We hoefden onze bagage dus niet te openen, we werden eigenlijk best vriendelijk behandeld (voor Amerikaanse Douane-begrippen), viel dus allemaal best mee. Nadat onze hartslag weer genormaliseerd was, konden we onze bagage weer afleveren en met de metro in het vliegveld naar de juiste vertrekhal gaan. Daar moesten we nog een keer door de poortjes-check (helaas voor de mensen daar moesten we onze schoenen uit...), waarna we weer naar de gate konden.
Het was een heel gedoe dus, maar gelukkig uiteindelijk helemaal goed gegaan.
Vervolgens nog 4 uur in het vliegtuig naar Vancouver, waar we ook wel weer door de douane moesten, maar dat ging een stuk relaxter. Onze tassen kwamen vrij snel, waarna we de metro konden gaan zoeken om naar de stad te gaan en ons hostel te zoeken. Dit ging eigenlijk ook allemaal vrij soepel, het hostel hadden we in een keer gevonden, dus we waren opgelucht dat we er eindelijk waren. Dat was alleen iets te vroeg gejuigd...
Wat bleek: het hostel had een foutje gemaakt en ons een dag later ingepland en het hostel was volgeboekt, dus er was geen plek voor ons... Terwijl wij wachtten werd er een oplossing gevonden: met een taxi zouden we naar een ander hostel op Jericho Beach gebracht worden, waar we een nacht zouden blijven en dan de volgende dag weer terug komen. Uiteraard werd de taxi vergoed en werd het verschil verrekend. Nou ja, prima oplossing alleen was het wel nog een eindje rijden naar dat hostel. Uitgeput konden we eindelijk onze spullen kwijt, lekker douchen en gaan slapen...

(foto's op facebook: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.677544132273615.1073741825.100000541033261&type=1&l=f6bc49b695)