Vancouver (part 1)

Je zou denken dat als je zo’n 24 uur op was je makkelijk een hele nacht door kon slapen, maar dit was helaas niet zo... Het was nogal een gebroken nachtje en om 5 uur waren we eigenlijk allemaal al echt wakker en vrij hongerig (we hadden voor het laatst op Chicago Airport gegeten). Alleen omdat het hostel zo afgelegen lag, was het nog even zoeken naar een supermarkt. Natuurlijk waren we eerst een stukje verkeerd gelopen (hoewel niet heel erg, want het was best lekker om even een frisse neus te halen), maar na zo’n 45 min hadden we iets gevonden waar we wat (slechte) broodjes konden kopen en een koffiezaakje waar we wat te drinken kochten. Met ons ontbijtje onder de arm gingen we naar het park in de buurt, waar we op een bankje hebben gegeten. Vervolgens via het haventje terug naar het hostel, waar we nog even konden internetten en daarna maar terug naar het andere hostel. Daar was het even een gereken wat betreft het terugbetalen en nog te betalen deel voor de komende overnachtingen, maar konden we wel onze spullen kwijt en lekker de stad in gaan en van het mooie weer konden gaan genieten.
Met de bus gingen we naar Granville Island, waar we even rondkeken en op zoek gingen naar Eric, een van de zoons van Hanneke, die daar een kraampje had bij het art-festival. Daar zouden we namelijk ook Hanneke & Doug (de familie in Kamloops waar we zouden verblijven) ook heen komen, om bij dat festival te kijken en omdat het een feestweekend was in Vancouver. Deze zondag was de Gay Pride Parade, waar ze gingen kijken. Wij gingen met ze mee, dus met een aquabusje zijn we weer terug overgestoken naar Downtown Vancouver, waar we langs het strand liepen, op zoek naar een plekje om een tijdje te kijken naar de optocht. Op een gegeven moment waren we er wel een beetje klaar mee en begonnen we wat in te kakken door onze jetlag, dus gingen we weer met de aquabus terug naar Granville Island. Daar namen we afscheid van Hanneke, Doug, Robbie (hun andere zoon) en Nicole (vriendin van Eric), die naar de bierbrouwerij gingen en daarna gingen eten. Wij wilden nog even bij de winkeltjes kijken (bij een van de winkeltjes mocht je in een hangmat liggen, heerlijk, maar dat moesten we niet te lang doen, want dan zouden we echt in slaap vallen) en ons eigen plan trekken. Na wat rondslenteren en rondkijken zijn we weer terug naar het hostel gelopen, hebben we onze spullen op de kamer gezet en zijn we wat gaan eten. Vervolgens probeerden we de avond nog wat te rekken met een avondwandeling door Gastown en Chinatown voordat we gingen slapen, om te proberen een normaal ritme te krijgen.

Onze driepersoons kamer was wel een stukje relaxter dan de dormroom van de vorige nacht, maar opnieuw niet echt kunnen bijslapen. We waren dus wel toe aan een wat relaxter dagje. Het was weer heel mooi weer, dus zijn we lekker op een rustig tempo langs de haven gaan lopen naar Stanley Park. Daar hebben we een route gelopen langs de totempalen, een klein waterparkje voor kindjes (waar we even onze voeten wat verkoeling hebben gegund), vervolgens via het aquarium - waar we niet in geweest zijn (ik was er al geweest en Janneke en m’n moeder hoefden het niet per se te zien) maar wel in het winkeltje zijn geweest om een nieuwe ketting te kopen (ik had daar een ketting met een orka-hangertje gekocht die ik in Utrecht kwijt ben geraakt)). Toen weer rustig terug, nog langs een meer, waarbij je moeite moest doen om het water te zien, zo overgroeid was het met waterplanten, als je niet beter zou weten zou je er zo ingelopen zijn).
’s Middags hebben we nog door de stad gelopen en bij het visitor information kioskje kaartjes gekocht om de volgende dag naar de Capilano Suspension Bridge te gaan, waar we nog een heel gesprek hadden met een wat oudere vrouw die in Nederland geboren was en vervolgens een paar jaar in Zuid Afrika had gewoond waarna ze naar Canada waren verhuisd.
’s Avonds hebben we nog een avondwandeling gemaakt, deze keer in het donker zodat we de skyline verlicht konden zien (die niet echt verlicht bleek te zijn) en waarbij we ook nog door Gastown zijn gelopen.

Dinsdag wilden we op tijd met de shuttle bus naar de Capilano Suspension Bridge, in de hoop dat het dan nog niet heel heet zou zijn en ook nog wat minder druk. De Capilano Suspension Bridge is een houten hangbrug over de Capilano rivier heen. Erg mooi en het viel qua spanning best mee (vooral voor m’n moeder). Aan de overkant kon je nog een treetop boardwalk doen (een houten pad gemaakt in de boomtoppen, dat wil zeggen: ongeveer halverwege de boom). Daarna moest je weer terug over de suspension bridge. Het was alleen inmiddels al een stuk drukker op de brug, waardoor het wat meer schommelde. Gelukkig hadden we op de heenweg ook al foto’s genomen, want dat was nu ook bijna niet meer mogelijk, hoewel anderen daar anders over dachten en zo wat opstoppingen veroorzaakten (wat bij enkele andere bezoekers tot tranen leidde omdat ze het zo eng vonden en liever door wilden lopen). Vervolgens was er nog 1 “attractie”, de cliff walk, waarbij je over een soort brug van een halve cirkel liep, een aantal meters van de rotswand af (en dus boven de afgrond). Onderdeel van die wandeling waren ook enkele stukjes met een glazen bodem, zodat je naar beneden kon kijken. Ook dit viel eigenlijk best mee en ook m’n moeder heeft het ondanks haar hoogtevrees allemaal gedaan! We hebben genoeg foto’s als bewijs genomen! ;)
’s Middags hebben we relaxed met een boekje in het park gelegen en ’s avonds opnieuw een stukje gewandeld, want dat hielp toch wel.

Woensdag was onze vertrekdag. Om half 12 mochten we onze auto ophalen, dus voor die tijd hebben we nog wat rondgelopen in Vancouver en wat boodschappen gedaan. De plek waar we onze auto konden halen was in de buurt van het hostel, dus dat was makkelijk. Alleen daar aangekomen wachtte ons een verrassing: in plaats van onze 3-deurs Toyota Yaris hadden we een upgrade gekregen naar een Jeep! Dat was voor m’n moeder en Janneke even slikken (aangezien zij moesten rijden en zich hadden ingesteld op een makkelijke kleine auto), ik was wel blij, want dit was een stuk relaxter! (Volgens de vrouw bij de balie zouden we overigens nooit onze bagage in de Yaris kunnen krijgen....)
Het kostte even wat moeite en hulp van de vrouw om de automaat in drive te krijgen, maar daarna konden we op weg naar Whistler!

(Voor de link naar de foto’s op facebook: zie het vorige bericht over de heenreis!)