Windy Welly en eerdere avonturen

Het is al weer even geleden dat ik een update heb geplaatst (op foto’s na) en in de tussentijd hebben Stephanie en ik zeker niet stil gezeten. Tijd dus voor weer eens een verhaal.

Inmiddels is onze laatste avond op het noorder eiland begonnen, we zijn gisteren in Wellington aangekomen en nemen morgen de veerboot naar het zuidereiland.
Maar goed, eerst even een paar stappen terug, naar Rotorua, waar ik gebleven was in mijn vorige verhaal. We wilden eigenlijk ’s morgens de bus vanuit Paihia naar Rotorua nemen, zodat we daar rond een uur of 4 ’s middags aan zouden komen. Helaas was die bus al vol en konden we pas aan het eind van de middag richting Rotorua, wat betekende dat we daar pas om half 1 ’s nachts aan zouden komen. Beetje jammer dus, maar gelukkig was dat in het hostel in Rotorua geen probleem wat inchecken betreft. De ochtend in Paihia hebben we rustig doorgebracht met wat rondlopen in de stad en een tijdje lekker zittend/liggend op een bankje aan de haven. Ook niet verkeerd dus. De bus was wel wat te laat, maar de buschauffeur zei gelijk al dat onze aansluitende bus in Auckland gewoon zou wachten, dus dat overstappers zich geen zorgen hoefden te maken. Goed geregeld dus! De busreis ging redelijk voorspoedig, we kwamen uiteindelijk rond een uur of 1 aan in Rotorua, waar we een kleine 10 minuten naar ons hostel moesten lopen en we al snel ons bedje in kropen.
’s Morgens hebben we eerst wat uitgeslapen, waarna we op pad zijn gegaan richting Te Puia. Dit is een park met geisers en modderpoelen en warmwaterbronnen (waar je overigens niet in kan omdat ze veel te heet zijn en er ook iets van sulfaat in zit, waardoor het niet goed is voor je huid). Erg leuk om te zien, maar de geuren waren niet heel aangenaam (in heel Rotorua ruikt het hier trouwens naar). Na Te Puia zijn we nog doorgelopen naar het Redwood Forest, waar we een wandeling langs en door het bos en uitkijkplekken over de stad hebben gelopen (dit was de kortste route, helaas niet zo veel door het park, maar door de lange wandeling naar Te Puia zelf, het wandelen in Te Puia en naar het bos waren onze voeten inmiddels ook wel erg moe). Het was wel een hele leuke dag, met supermooi weer, zoals ook wel te zien is op de betreffende foto’s.
De volgende ochtend gingen we met een tour naar Hobbiton (The Shire), de plek waar de opnames van Lord of the Rings en The Hobbit plaatsvonden. Onze tour zou om half 9 weggaan, dus we zaten om kwart over 8 op de afhaalplaats. Om 10 voor 9 was de bus er alleen nog steeds niet, dus waren we bang dat we iets verkeerd hadden gelezen. Gelukkig voor ons bleek dat de bus te laat was omdat hij pech had gehad, hij zou zo komen en de tour ging dus nog gewoon door. Uiteindelijk bleek dat de chauffeur door zijn rug was gegaan, dus die was nogal chagerijnig en het begin van de rit ging niet heel soepel. Hij had wel om vervanging gevraagd, dus zodra er van chauffeurs was gewisseld ging het tempo omhoog en waren we vrij snel op plaats van bestemming. In Hobbiton kregen we een rondleiding van 1.5 uur door The Shire, langs de verschillende hobbitholen, bij de feestboom en gingen we naar de Green Dragon. Ondertussen kregen we natuurlijk genoeg tijd om foto’s te maken en werd er het een en ander verteld over het opnameproces en hoe Hobbiton gemaakt was. Echt superleuk!
’s Middags hebben we nog een wandeling door Rotorua gemaakt, door het park en langs Sulphur Bay (waar het ook niet bepaald fris rook).
De volgende dag gingen we door naar Taupo, waar we vanwege ons drukke schema maar een nachtje zouden blijven. Zodra we aankwamen hebben we dus ook gelijk onze spullen in het hostel gedumpt, iets koelers aangedaan (het was heel warm) en zijn we weer op pad gegaan. We zijn naar Huka Falls gelopen, een mooie route van ongeveer 1 uur (1 richting) langs de Waitomo rivier en door een soort park/bos. Bij de Falls (wat meer leek op een soort wildwaterbaan dan een waterval) hebben we een ijsje gekocht bij een oudere man die Nederlands bleek te zijn, maar al jarenlang hier in Nieuw Zeeland woont. Erg toevallig! Daarna dezelfde route terug, met 2 tussenstops: 1x even met de voetjes in het koude water van de rivier en 1x bij de Hot Springs, een natuurlijke warmwaterbron langs de rivier. Het was daar vrij druk, heel veel mensen lagen er lekker in het water met een drankje, te genieten van het warme water (wat trouwens wel regelmatig werd afgewisseld door koud water vanuit de rivier). Daar hebben wij ons dus even bijgevoegd, heerlijk! Daarna door naar de Lookout over de stad, waarna we terug naar het hostel gingen om te eten. ’s Avonds zijn we nog naar Lake Taupo gegaan om naar de zonsondergang te kijken. Daarna hebben we de rest van de avond met 3 andere Nederlanders (na de Duitsers zijn het toch vooral Hollanders die je hier tegen komt) zitten kletsen, erg gezellig.
De volgende dag redelijk bijtijds op om weer in te pakken, uit te checken en nog weer even op pad te gaan. Via Lake Taupo zijn we naar de Botanische tuinen gegaan, waar je ook een mooi uitzicht over de stad en het meer zou krijgen. Helaas vielen zowel de afstand naar de tuinne, de tuinen zelf als het uitzicht wat tegen... Maar goed, niks aan te doen, we hebben zo wel redelijk wat van de plaats gezien (meer dan 2 van de Nederlanders die hier al 2 resp. 5 weken zaten (en werkten)).
Die middag, afgelopen dinsdag, gingen we door naar Tongariro National Park Village, van waaruit we hopelijk de Crossing zouden kunnen gaan doen. Ik had hier ook afgesproken met Emma, een van de meiden die ik in Canada had ontmoet tijdens de Moose tour naar Vancouver Island. Zij zou samen met haar man Nick ook naar Tongariro komen, zodat we daar met z’n allen konden gaan wandelen. Toen we met de bus Tongariro National Park inreden, was het echter heel bewolkt en begon het ook flink te regenen. Je kon dus nauwelijks iets van de omgeving (voornamelijk bergen) zien, dus Stephanie en ik waren al bang dat het weer zoiets als Cape Reinga zou worden. Ook de man in het hostel was niet heel positief over de weersverwachtingen, hij zou ’s avonds om half 8 nog wel even langskomen met de nieuwe voorspellingen en dan zouden we horen of we de volgende dag uberhaupt zouden kunnen gaan (als het weer te slecht is, sluiten ze het als het ware af, er gaan geen bussen naar het beginpunt en zelf mag je er niet heen, het is afgesloten voor eigen vervoer omdat nog steeds 1 van de 3 vulkanen actief is). Dat was dus even afwachten, maar in de tussentijd hebben Stephanie en ik gekletst met 2 Nederlandse meiden die ook net waren aangekomen en bij ons op de kamer slaapten, en natuurlijk met Nick en Emma, die wat later dan wij aankwamen in het hostel. Echt superleuk om haar na ruim 2 jaar weer te zien!
Tijdens het eten klaarde het weer gelukkig ook heel sterk op, we hadden al van andere Nederlanders gehoord die die dag wel waren geweest dat het helemaal niet leuk was zo, door de wind, regen en kou (ze hadden ook vrij weinig kunnen zien). Voor ons waren de weersverwachtingen iets beter, hoewel het weer volgens de verwachting ’s middags wel slechter zou worden. We zouden dus al om half 8 met de bus naar het beginpunt van de Crossing gebracht worden, zodat we het weer hopelijk voor zouden blijven. Dinsdagavond was het in ieder geval wel heel mooi weer, Stephanie en ik zijn nog even gaan wandelen en toen konden we eindelijk de bergen wel heel goed zien. We waren dus best hoopvol voor de volgende morgen.
’s Morgens was het alleen weer best dichtgetrokken, maar we zouden toch gaan. Eenmaal op de plaats van bestemming bleek het weer echter supergoed, de wolken hingen niet over de bergen, maar daar een eind vanaf, dus het was heel helder en de zon scheen op volle toeren. Wel konden we zien dat het bovenop de bergen hard waaide, wat ook voorspeld was (50 km/uur wind). We begonnen dus in ieder geval vol goede moed aan de tocht, we hadden van 8 uur tot half 4 gekregen, dan zouden we weer terug bij de bus moeten zijn. Genoeg tijd dus, want je kan niet de hele crossing doen i.v.m. de actieve vulkaan, je moet dus hetzelfde stuk weer terug (wat toch het mooiste stuk schijnt te zijn). Uiteindelijk liepen we met z’n 5en (Stephanie, ik, Emma, Nick en Anne of Sanne (we weten niet meer zeker wat het was); het andere Nederlandse meisje had besloten in het weekend terug te komen, i.v.m. het weer (vanuit het hostel wist je niet hoe goed het weer eigenlijk was). Het eerste stuk, naar de bergen toe, duurde al 2 uur en was al voor een deel traplopen, dus het begon al zwaar. Uiteindelijk zijn Stephanie en ik zelf in ons eigen tempo gaan lopen, zodat we het wat rustiger aan konden doen en gewoon lekker de tourist uit konden hangen (Stephanie voor de film, ik voor de foto’s). Boven merkten we dat het inderdaad behoorlijk waaide, en toen moesten we het ergste stuk nog. We gingen een groot deel van Mt. Tongariro beklimmen, nogal stijl en met grind, waardoor je steeds uitgleed en door de wind ook steeds bijna omvergeblazen werd. Oppassen dus en vooral niet naar beneden kijken ;).
Het was een zware, soms toch wel wat enge, klim, maar boven was het uitzicht het meer dan waard. We konden heel ver kijken, wat voel je je dan klein tussen al die grote vulkanen! Supermooi! Nog een stukje verder omhoog, zodat we uitzicht hadden over de meren en de Red Crater. Hier hebben we niet zo lang rondgehangen, voornamelijk vanwege de keiharde wind. Dit maakte foto’s maken ook niet makkelijk, we hielden ons stevig vast aan het bord.
Daarna kwam wat toen het ergste stuk bleek: weer naar beneden gaan. Door het grind had je nauwelijks grip, door de wind nog minder, waardoor je gemakkelijk uitgleed. Gelukkig geen ongelukken gebeurt, maar er waren wel meerdere mensen die, zelfs als ze stokken hadden, omver werden geblazen. Wat waren we blij dat we weer beneden stonden!
Omdat we nog tijd hadden, en ik toch eigenlijk nog wel graag een stukje Mt. Doom (die natuurlijk in het echt niet zo heet, maar een ingewikkelde Nieuw Zeelandse naam heeft) wilde beklimmen, zijn Stephanie en ik daar ook nog aan begonnen. We hebben het ook al vrij snel weer opgegeven, onze voeten waren te moe en deze berg was nog steiler. Geen goed plan dus, dus maar weer naar beneden (niet dat we ver waren gekomen), even wat eten en toen weer begonnen aan de weg terug. Nog even een tussenstop bij de Soda Falls, een klein watervalletje en toen de rest van de wandeling. Dat viel nog even tegen, nog ongeveer 2 uur wandelen! Uiteindelijk kwamen Steph en ik natuurlijk als laatste aan, om 5 over half 4 (de rest had zich een beetje zorgen gemaakt, wij dachten dat aangezien ze zo op ons voorliepen ook nog wel Mt. Doom op waren geweest, maar het bleek later dat ze uitgebreid hadden gegeten en al ruim een uur bij de busstop hadden gezeten en op ons hadden gewacht; miscommunicatie dus, maar alles was goed gekomen). Maar pfff wat waren we moe! Nick en Emma hadden het goede idee om nog even met de auto naar de Hot Spa te rijden, een plaatsje verder op, zodat we daar lekker uit zouden kunnen rusten en hopelijk de volgende dag niet zo’n last van spierpijn zouden hebben. We hebben dus heerlijk een tijdje in het warme water gelegen, heel relaxed. Daarna zijn we nog met z’n 4en wat gaan wezen eten in het stadje (Anne/Sanne had nog eten over), waarna we vroeg naar bed gingen.
De volgende dag bleek dat de spa geholpen had, we konden eigenlijk allemaal weer best goed lopen en hadden niet zo veel last. Het weer was wel weer slechter geworden, dus we waren blij dat wij de Crossing al gedaan hadden. Bij het ontbijt bleek dat het voor die dag zelfs gecanceled was, de wind was echt te hard en het was te bewolkt... Wij hadden dus mazzel gehad!
Na het uitchekcen besloten we om toch nog wel een kortere wandeling te gaan maken, bij het visitor centre hadden we een route van 2 uur gekozen naar een waterval. Mooie route en prima te doen. Helaas had ik pech op het laatste stuk: de veterlus van mijn ene schoen had zich vastgehaakt in het haakje van mijn andere schoen, waardoor ik mezelf tackelde en plat op de grond neerkwam. Resultaat: flink geschaafde en blauwe arm en hand en doordat m’n knie blijkbaar op een scherpe steen was gekomen ook een snee van 1 cm lang en redelijk diep die aardig bloedde. Au! Gelukkig waren we bijna bij de auto. Bij het hostel alles even goed schoongemaakt, pleisters geplakt en toen hebben Nick en Emma Stephanie en mij afgezet bij de bushalte, zodat ik dat stuk in ieder geval niet hoefde te lopen. Zij gingen vervolgens weer door naar huis, wij gingen door naar Palmerston North, waar we een nachtje bij Manon en Jet zouden slapen (zij zitten hier al 3 maanden vanwege hun onderzoeksstage). Hier lekker pannenkoeken gegeten, jammie! ’s Avonds lekker gekletst, nog even een hostel gereserveerd in Wellington en toen gaan slapen in de kleine serre die aan hun kamer vast zat (iets te klein voor 2 matrassen, waardoor de uiteinden over elkaar lagen en wij allebei met opgetrokken benen sliepen; maar ach, voor een gratis slaapplekje en vooral veel gezelligheid hebben we veel over!). ’s Morgens een rondleiding gekregen op hun werkplek en lekker met de katten (die ze gebruiken voor hun onderzoek) geknuffeld. Helaas was het toen al weer tijd om door te gaan naar Wellington.
Hier kwamen we dus gistermiddag aan en gingen we eigenlijk hetzelfde van start als in Taupo: hostel opzoeken, spullen dumpen en op pad. Ons hostel zit in dezelfde straat als het Embassy theater, waar de premiere van de Lord of the Rings filmen en recenter The Hobbit is geweest, wat gelijk al duidelijk was door de enorme Gandalf die daar op de gevel staat. Daar dus eerst even een fotoshootje, voordat we verder gingen. Eerst naar het gratis museum Te Papa, over de Nieuw Zeelandse cultuur en natuur (en waar ook de 3 trollen uit The Hobbit stonden, fotomomentje!), vervolgens een wandeling langs de haven naar het centrum. Met de Cable Car zijn we naar de botanische tuinen gegaan, waar we doorheen hebben gelopen, terug richting de stad. Boodschapjes gedaan, in het hostel wederom met Hollanders gekletst die ook hier op onze kamer sliepen en toen gaan eten. Onze kamergenootjes bleken ’s avonds naar The Hobbit te gaan in het Embassy. Na wikken en wegen (we hadden hem immers allebei al gezien, Steph zelfs 2 keer), besloten we ook te gaan, dit is natuurlijk wel the place om deze film te kijken. Gelukkig waren er nog plaatsjes en wat voor! Door het bioscoopmannetje werden we naar onze plek gewezen, in de middelste rij, met meeste beenruimte, vrijwel in het midden en.... Op de armleuningen stonden de 2 namen van de mensen die hier hadden gezeten: Elijah Wood en Sean Astin, oftewel Frodo en Sam!! Supervet! Zeker aangezien wij onszelf al 2 weken voor de gein Frodo en Sam noemen vanwege het vele lopen wat we dagelijks doen! Dat vroeg natuurlijk weer even om een fotomomentje ;). Vervolgens lekker 3 uur lang de film gekeken en daarna gauw terug naar het hostel, ons bedje in.
Vanmorgen weer op pad, eerst met de bus naar Wetacave, een soort museum/winkeltje met allerlei film”props” van verschillende films (waaronder natuurlijk LOTR en The Hobbit, maar ook bijv. King Kong en Avatar). Toen terug met de bus, uitgestapt bij Victoria Park, waar we Mt. Victoria op zijn geklommen, naar het viewpoint over de stad. Mooi uitzicht! Op de weg terug op zoek gegaan naar filmlocaties van LOTR (in het park zijn de scenes opgenomen waar de 4 hobbits moesten schuilen onder een boom voor de Nazgul in de eerste film; het weggetje hebben we gevonden, de betreffende boom niet...).
Omdat we een buspas hadden gekocht hebben we daar even gebruik van gemaakt, lekker met de bus overal heen om te kijken: even naar de stad voor de winkelstraat Cuba Street, vervolgens naar House of Parliament en naar een grote soort Bijenkorf-achtige winkel). En nu even een avondje rust: eten, verhaaltje schrijven, foto’s uitzoeken en zo tas inpakken en vroeg naar bed. Morgenochtend hebben we om 7 uur de bus richting de veerboot en gaan we over naar het zuidereiland. Eerst een nachtje naar Motueka, waar we maandagochtend worden opgehaald voor een 2 daagse tour door Abel Tasman (1 dag kayakken en 1 dag wandelen). Laten we hopen dat we dan weer zulk mooi weer hebben!

foto's staan op facebook!