NYC, NF, CBP

Een titel vol met afkortingen deze keer, laat ik bij de eerste en meteen ook meest duidelijke beginnen:
NYC oftewel New York City, de Big Apple met maarliefst 8.4 miljoen inwoners, is de stad waar ik donderdagmiddag aankwam. Daar sta je dan met je backpack, ergens middenin alle heisa met overal mensen, auto's, straten. Eerst maar eens op zoek naar de metro, maar ook dat is zo makkelijk nog niet. Overal zijn wel ingangen, maar bij sommige moet je al een kaartje hebben en kan je die dus niet daar kopen, bij andere kun je wel kaartjes kopen, maar is er niemand om je te helpen, en als je niet weet of je uptown of downtown moet hebben, is dat toch niet zo handig. Ik ben dus maar gewoon gaan lopen en gaan kijken of ik ergens een wat groter station kon vinden. Deze vond ik, meteen op Times Square, dus dat begon al goed, had ik dat ook gelijk gezien. Ik moet zeggen dat dan het hele "ik ben in NYC!!!"-gevoel wel op gang komt! Nadeel: Times Square is druk en het station dus ook. Een beetje overweldigd heb ik eindelijk een mannetje in een hokje gevonden, die me kon vertellen welke kant ik op moest en waar ik dan moest wezen. Daarna was het niet moeilijk meer om het hostel te vinden, gelegen op Amsterdam Ave en met een receptionist die enkele woordjes Nederlands sprak ("hoe gaat het?" en "alsjeblieft", maar dan met een lekker dik accent natuurlijk, vooral de "G" blijft leuk). Na het inchecken wilde ik even online om, zoals ik altijd doe, een mailtje naar huis te sturen dat ik mijn nieuwe plekje weer gevonden heb, maar om de een of andere reden wilde internet niet werken op mijn computer. Uiteindelijk heb ik het maar opgegeven en ben ik naar de Starbucks gegaan om het daar te proberen, en daar deed ie het wel. Lekker warme chocolademelk erbij, en dan maar internetten in een Starbucks op Broadway!
's Avonds ben ik nog op pad gegaan, ben helemaal naar Rockefeller Center gelopen. Dit lag ruim 50 blokken verderop, een heel eind dus, maar wel de beste manier om wat van de stad te zien. Zo zag ik bijvoorbeeld al een heel groot stuk van Broadway en Amsterdam Avenue, een heleboel gele taxi's, M&M's World, allerlei souvenirwinkeltjes en grote reclameborden, kortom: net als in de film. Leuk ook om alles in kerstsfeer te zien, Amerikanen houden echt van kerst en grote versiersels met lichtjes, kerstballen, nutcrackers, kerstmannen, rendieren, etc. Bij Rockefeller Center was het behoorlijk druk, allemaal touristen die foto's bij de enorme kerstboom en de beroemde ijsbaan wilden nemen. Wel een gezellige drukte, dus ik heb daar even rondgelopen en rondgekeken. Daarna ben ik weer rustig terug naar het hostel gelopen, ik moest natuurlijk ook weer die ruim 50 (geloof dat het er iets van 55 waren) weer terug!
Vrijdag ben ik naar Central Park gegaan, het grote park middenin Manhatten. Hoewel het ook in wintertijd een mooi park is, zou ik het toch graag in een van de andere seizoenen willen zien. Nu was er een boel afgesloten voor het seizoen en het geheel had toch iets minder impact dan wanneer er blaadjes aan de bomen hadden gezeten en het gras mooi groen was. Nou ja, mooie reden om nog een keer naar New York terug te gaan! Ik heb de hele dag in en rond Central Park gelopen en onder andere de "Alice en Wonderland" en "Hans Christian Andersen" standbeelden, Strawberry Fields waar John Lennon herdacht wordt, de Jacqueline Kennedy Onassis Reservoir, Shakespeare garden en Belverde Castle gezien. Aan de andere kant van Central Park was een kerstmarktje waar ik nog even heb rondgeneusd, waarna ik, op aanraden van Marloes, de "world famouse New York cheesecake" heb gegeten bij Lindy's. Erg lekker!

Na 2 dagen veel lopen was ik wel toe aan een rustdag en kreeg die op zaterdag, hoewel ik wel vroeg op moest. Zaterdag ben ik namelijk weer teruggekeerd naar Canada, om de Niagara Falls te bezoeken. Om daar te komen moest ik 10 uur lang in de bus zitten, genoeg tijd dus voor mijn voeten om weer een beetje bij te komen!
Dit brengt mij dus bij de tweede afkorting: NF oftewel Niagara Falls. Deze watervallen liggen op de grens van de Verenigde Staten (New York State) en Canada (Ontario). De reden dat ik in Canada verblijf heeft met name te maken met het feit dat het HI hostel aan de VS kant alleen in de zomermaanden open is, maar ook omdat het uitzicht aan deze kant volgens de Lonely Planet veel mooier is.
Onderweg naar de Falls werd het me al duidelijk dat het, op New York City na, in de staat New York ook al aardig had gesneeuwd. Ook hier bij de Niagara watervallen ligt een aardig pak, ik denk vergelijkbaar met wat jullie nu hebben. Het sneeuwt ook al bijna 2 dagen onafgebroken, wat mooie winterse plaatjes geeft, maar ook vooral erg witte foto's.
Zondag ben ik dus maar eens gaan kijken bij die watervallen. Heel indrukwekkend en erg mooi met al die sneeuw en ijspegels er om heen; het water zelf is verder nog niet echt bevroren. Door het weer was het uitzicht op zich alleen wat minder, dat wil zeggen: je kon soms de overkant haast niet zien. Toch heb ik me goed vermaakt met rondkijken bij de watervallen en in het plaatsje zelf, wat erg gericht is op het tourisme (casino's, gekke musea, enorm veel inn's, het lijkt wel een beetje op Vegas!). Verder viel de kou me alles mee, ik had verwacht dat ik het enorm koud zou hebben daar, maar op soms wat koude vingers na, valt dat allemaal heel erg mee!
Nadat ik een paar uurtjes in het hostel had gezeten ben ik weer terug gegaan voor de lichtshow die 's avonds plaatsvindt. De Niagara Falls worden dan met verschillende kleurtjes verlicht, wat er erg mooi uitziet (zie de foto's op facebook).

Ook vandaag ben ik, natuurlijk, weer naar de watervallen geweest. Hoewel het nog steeds sneeuwde, was het een stuk helderder, waardoor het uitzicht een stuk beter was en ook mijn foto's wat beter gelukt zijn. Onderweg veel complimentjes gehad over mijn nieuwe muts die ik gisteravond heb aangeschaft (facebook!), superleuk.
Ik had de Canadese kant gisteren al gezien, op de "Journey behind the Falls" na (en de bootjes die naar de watervallen gaan dan, maar helaas gaan die maar tot eind oktober, weer een goede reden om ook hier op een later moment nog een keer naar toe terug te keren), dus daar ben ik vandaag mee begonnen. Bij deze journey ga je met een lift naar beneden en kun je de watervallen dus van onderaf en deels vanaf de achterkant zien.
Nadat ik de Canadese kant van de watervallen dus wel gezien had, wilde ik natuurlijk ook de Amerikaanse kant zien. Hiervoor kon ik gewoon de Rainbow Bridge over waarna je in de VS bent. Dan natuurlijk nog wel even door de douane...
Afkorting nummer 3: CBP oftewel Customs and Border Protection.
Tot nu toe had ik eigenlijk nog geen problemen gehad met de douane, dus ook vandaag stapte ik gewoon de ruimte binnen, wachtend om bij de douanebeamte geroepen te worden en daarna door te gaan naar de watervallen en ze eens vanaf deze kant te bekijken.
Nietsvermoedend gaf ik mijn paspoort af, die vervolgens door de douanebeamte geïnspecteerd wordt. Je voelt het al aankomen, dat ging niet helemaal goed....
Ik moest een aantal vragen beantwoorden (hoe lang ben je al in de VS, wanneer ben je naar Canada gekomen, wat doe je hier, wat ga je hier doen, wanneer ga je weer weg, etc.), waarna de meneer tegen een ander zegt "I think we have another one" en ik naar een wachtruimte verwezen wordt. Hier heb ik ruim een half uur gezeten, nog enkele vragen van deze eerste beamte beantwoord en een nieuw groen papiertje ingevuld. Er was een probleem met mijn visum, of eigenlijk ESTA. Zonder visum mag je namelijk maximaal 90 dagen in de VS blijven, iets wat ik natuurlijk al wist, alleen zijn zij begonnen met tellen op 7 september, de dag dat ik vanuit Nederland naar Vancouver vloog en een tussenstop had in Chicago, en ik vanaf 10 oktober, toen ik vanuit Vancouver naar Seattle ging en begon aan het VS-deel van mijn reis. Dat was dus een probleem, want ik had bij het oversteken van de grens bij Seattle nooit een nieuwe stempel gekregen of een nieuw formulier in hoeven vullen, waardoor ik eigenlijk maar tot 6 december in de VS mocht blijven. Dit is wat ik er uiteindelijk van begrepen heb, maar ondertussen was ik al naar boven begeleid door beambte nummer 1 en nog een vrouwelijke beambte, die me blijkbaar bij mijn arm vast moest houden opdat ik er niet vandoor zou gaan ofzo (ik begon me inmiddels al enigzins crimineel te voelen en mijn zenuwen begonnen ook op te spelen). Boven moest ik nog weer even gaan zitten, waarna ik door moest naar het volgende vraaggesprek. Dit keer niet met die ene beambte, maar met 3 anderen, die allemaal omstebeurt en soms zelfs tegelijk vragen op me afvuurden, al mijn papieren wilden zien en me vroegen (beschuldigden) waarom ik zei dat ik 3 januari naar huis vloog terwijl er op de papieren 1 maart stond (wat ik weer heb recht kunnen zetten door aan te wijzen waar 03JAN stond op mijn Nederlandse papier, waar 3 januari aangegeven wordt als 03/01 en niet als 01/03...). Vervolgens mocht ik weer even aan de andere kant van het scherm plaatsnemen waarna zij gingen bespreken. Zij waren alleen blijkbaar bijna klaar met werken, dus werd ik weer aan de volgenden overgedragen (nummer 5 en nummer 6, die zich er mee ging bemoeien maar gelukkig wel aan mijn kant stond). Ongeveer 2 uur later kwam er dus eindelijk een oplossing: bij wijze van uitzondering (hoewel nummer 6 dat geloof ik wel normaal vond, hoewel ik er nog steeds niet heel veel van begreep waar het nou misgegaan was) kreeg ik een nieuwe toestemming (ik mag nou in principe wel tot maart blijven) om het land binnen te gaan. Pfieuw (hartslag was inmiddels behoorlijk gestegen en de adrenaline en cortisol, een stresshormoon, gierden door mijn lijf).
Eindelijk kon ik dus de Amerikaanse kant van de watervallen bekijken, hoewel ze nog wel vroegen of ik nog wel wilde (of was ik inmiddels te getraumatiseerd?)... Ik ben dus wel gewoon gegaan, na al die moeite wilde ik niet meteen weer terug de brug over en dan aan de Canadese kant weer door de douane heen.
Nog lichtelijk in shock ben ik dus de watervallen gaan bekijken, alleen was het weer inmiddels wel een beetje omgeslagen en was het weer behoorlijk grauw en hard aan het sneeuwen. Een beetje jammer dus, want daardoor was het uitzicht ook weer minder. Ik heb er wel even rondgelopen, maar niet zo veel gezien als ik eigenlijk wilde (maar het had niet heel veel zin meer om een stuk te lopen naar een ander uitzichtpunt als je toch niet echt veel kon zien). Maar goed, het was inmiddels al 17 uur en ik moest nog weer de brug over en de douane aan de Canada kant door en dan nog ruim 30-45 minuten teruglopen naar het hostel, dus ben ik maar weer naar de Rainbow Bridge gelopen.
Voor de deur van de douane in Canada even diep ademgehaald en toen maar weer naar binnen, hopelijk ging dit beter. En dat ging het, een blik op mijn paspoort en stempel en een paar vragen en ik mocht doorlopen. Heerlijk dit land, maar dit geheel doet me de open grenzen van Europa toch wel meer waarderen!
(Even tussendoor: zit hier beneden in de woonkamer bij de open haard en tv, waarop zojuist de reclame van Heineken te zien is met de "walk in fridge", nagesynchroniseerd maar wel gewoon onze reclame!)
Verder probeer ik dit hele avontuur maar van de positieve kant te bekijken: niet alleen heb ik weer een goed verhaal om te vertellen (hoewel als ik mocht kiezen ik het geheel had overgeslagen), maar als het goed is kan ik nou morgen ook zonder probleem weer met de bus terug naar New York City (waarbij ik weer langs de grenscontrole moet). Als ik dit morgen allemaal gehad had, dan was de bus ongetwijfeld doorgereden, dus is het maar goed dat het nu geregeld is. Althans dat hoop ik maar, maar ik ben er pas helemaal gerust op als ik ook echt door de controle heen ben.
Ik laat het jullie weten!

http://www.facebook.com/album.php?aid=46205&id=100000541033261&l=b4a153bf8e