Magnificent Manatees!

Hi!

Van Fort Lauderdale heb ik uiteindelijk inderdaad niet veel meer gezien dan het strand en het hostel, wat soms zo gek nog niet is. Er waren genoeg restjes over van het Thanksgiving diner om nog een keer met z'n allen van te eten, lekker makkelijk en nog gezellig ook!

Op maandag ging ik naar Orlando, een ruim 4 uur durende busrit met de Greyhound, gevolgd door een ingewikkelde busrit naar het hotel waar nog een verhaal aan vooraf gaat. De hele reden dat ik naar Orlando ging, was de Florida Manatee Adventure Tour op dinsdag, die vertrok vanaf Orlando. Had ik deze tour niet gedaan (ben absoluut dolblij dat ik dat wel gedaan heb, maar daarover zo meer), dan had ik deze plek waarschijnlijk in zijn geheel overgeslagen. Niet omdat ik niet naar Orlando wilde, maar omdat Orlando volgens mij niet echt bedoeld is voor backpackers. Echte hostels zijn hier niet, het hostel wat er is werkt met privekamers, wat dus meer op een hotel neerkomt en nog duurder is ook. Ik ben dus maar voor een normaal hotel gegaan, het Orlando Days Inn International, handig gelokaliseerd aan de populaire I-Drive (International Drive). Dat wil zeggen, handig en populair als je naar alle pretparken wilt. Orlando is namelijk pretpark-central, met Walt Disney World, SeaWorld en Universal Studio's als grote namen en dan nog een hele boel kleinere attractieparken en dingetjes daaromheen, allemaal aan de I-drive. Leuk allemaal, ware het niet dat ieder pretpark ten minste 50 dollar entreeprijs vraagt en ik niet geheel overtuigd ben van het in mijn eentje bezoeken van een pretpark, dus daarvoor hoefde ik niet naar Orlando...
Nou goed, ik had dus inmiddels een hotel gevonden aan de I-drive (waar ik wel moest zijn omdat aan deze weg ook het hotel zat waarvandaan de tour vertrok, ik wilde alleen een goedkopere variant), nu moest ik er nog zien te komen. Dit leek onmogelijk te doen met het openbaar vervoer, op de site stond alleen maar aangegeven hoe je er met de auto (heb ik niet) of taxi (te duur) moest komen. Gelukkig waren Anneke en mijn moeder zo lief om samen met 2 laptops het openbaar vervoer hier in Orlando op te sporen, waarna ik zelf op de site van Lynx (de busmaatschappij) mijn trip van Greyhound naar Days Inn kon plannen. So far so good, alleen was de beschrijving van hoe te lopen niet de meest duidelijke (loop zoveel ft naar het zuiden, zoveel naaar het zuidwesten, allemaal heel leuk als je niet weet waar het zuiden is, en met mijn richtingsgevoel, of weet hoeveel een feet is als je aan het lopen bent, goed in lengtes inschatten ben ik ook niet...). Gelukkig liep ik zowaar in 1 keer de goede kant op en heb ik de bushalte gevonden (wel een paar keer de weg gevraagd om zeker te zijn) en ben ik heelhuids in het hotel aangekomen.
Maar de stress (ik zat er toch even over in hoe dit allemaal ging lopen) was nog niet helemaal voorbij, ik moest namelijk nog de touroperator bellen om de tour te bevestigen en te horen hoe laat ik precies waar moest zijn. Dit moest eigenlijk 24-48 uur van te voren, maar ook nadat je gearriveerd was in Orlando, beetje lastig als die momenten niet dezelfde zijn. Ik wilde dus pas bellen nadat ik in Orlando aangekomen was, alleen was het op het moment dat ik mijn hotelkamer in stapte al 18 uur geweest en was het kantoor gesloten... Ik heb dus maar een bericht op de voicemail ingesproken, veel meer kon ik niet meer doen, en me voorgenomen om de volgende morgen maar ruim op tijd bij het hotel te zijn waar ik opgehaald zou worden.

Dinsdag ging de wekker dus al vroeg, ik moest om uiterlijk half 9 bij het andere hotel zijn, een wandeling van ongeveer 25 minuten volgens Google maps, maar dat weet je natuurlijk maar nooit. Uiteindelijk kwam ik rond kwart over 8 bij het hotel aan, waar ik nog een keer de touroperator heb gebeld. Gelukkig hoorde ik toen dat ik inderdaad om half 9 hier zou worden opgehaald, dus kon ik er al wat geruster op zijn dat alles goed zou komen en ik inderdaad met de tour mee zou gaan!
Iets na half 9 kwam daar ook echt de bus aan en konden we op pad, naar Crystal River. Nou ja, niet meteen, want eerst gingen we nog ontbijten bij Sizzler: een "all you can eat breakfast buffet". Altijd leuk als je met een hele groep Engelsen bent en alle ingrediënten voor een echt Engels ontbijt aanwezig zijn. Hoe je 's ochtends bonen, ei en bacon kunt eten weet ik niet, maar het leek ze allemaal best te smaken. Gelukkig waren er ook genoeg andere dingen te halen, dus ook ik heb lekker ontbeten (eindelijk weer eens pancakes hihi).
Na het ontbijt was het tijd voor de 1 uur en 45 minuten durende busrit naar Crystal River, waar we meteen met de boot de rivier op zouden gaan om met de zeekoeien te gaan zwemmen. Onderweg zorgden chauffeur en tourguide Charles ("manatees are like little Volkswagens that swim") en Toy Story 3 voor ons entertainment, zodat we ons niet hoefden te vervelen. We moesten wel nog even een verplichte video kijken over de do's en don't met zeekoeien, aangezien dit een bedreigde diersoort is en ze dus goed beschermt worden.
Eenmaal bij Crystal River aangekomen werd onze groep (hoewel niet groot, maar 19 mensen) opgesplitst in 2 kleinere groepen die elk met een eigen boot de rivier op zou gaan. Ik zat op de boot met 2 oudere Engelse echtparen en 2 Engelse vrouwen met 2 Engelse jongens van ongeveer mijn leeftijd. 4 van ons gingen maar zwemmen (1 van de Engelse vrouwen, de 2 Engelse jongens en ik), de rest wilde gewoon zeekoeien kijken vanaf de boot.
Het duurde even voordat we een zeekoe gevonden hadden en dan was het er ook nog eens eentje die geen zin had (lees: hij ging er meteen vandoor toen hij de boot hoorde). Geen reden om het water in te gaan, dus gingen we maar weer verder. Het duurde nogal (of ik was gewoon te ongeduldig) dus ik begon de moed een beetje te verliezen dat we nog zeekoeien gingen vinden en daadwerkelijk het water in konden gaan. Gelukkig kwamen we langs een gebied waar we meerdere zeekoeien zagen, waaronder een moeder met haar kalf die langs de boot zwommen! We hebben dus de boot stilgelegd en zijn met z'n drieën het water in gegaan (de Engelse vrouw wilde nog even wachten, had het niet zo op koud water). Het water was wel koud, maar ik vertel je, dat heb je totaal niet door als je op zoek gaat naar zeekoeien om mee te zwemmen! Vanaf de boot werd ons toegeroepen waar we naartoe moesten omdat het vanaf de boot makkelijker te zien was waar de zeekoeien zich bevonden (hoewel niet altijd de beste aanwijzingen, "that way" is niet heel duidelijk als je met je rug naar de boot toe in het water ligt). Mama en kalf waren al doorgezwommen, maar al gauw kwam er een andere zeekoe-staart langs en toen nog een zeekoe, dichtbij genoeg om aan te raken! Hun huid is vrij ruw en ze zijn plaatselijk bedekt met algen, maar dat maakte allemaal niet uit want ik kon ze aanraken!! Verderop zwom nog een zeekoe, dus zwommen we daarheen. Ik zwom op een gegeven moment ongeveer een halve meter boven een zeekoe, zo gaaf! Toen deze weer verder zwom ging ik weer terug naar de plek waar ik de andere 2 zeekoeien had gezien, er was inmiddels weer een nieuwe aangekomen. Deze was wat meer in ons geïnteresseerd en bleef even hangen, draaide zelfs rondjes voor ons (snuit onder)!! Helemaal top!
Toen maar weer terug naar de boot, de guide wilde kijken of we in wat helderder water nog wat manatees konden vinden. Niet veel verderop zagen we de andere boot liggen, met iedereen in het water. Hun guide riep naar ons dat ze een hele nieuwsgierige zeekoe hadden, die bij de boot bleef hangen en iedereen volgen, dus dat we bij hun in het water moesten komen! Dat hebben we dus gedaan en deze zeekoe was nog fantastischer dan de vorige. Als je zijn of haar zij aaide, draaide hij om op zijn rug zodat je z'n buik kon aaien en als je wegzwom volgde hij je. Zo waren we in staat hem naar onze boot te krijgen, zodat iedereen op de boot ook een zeekoe aan kon raken. Ondertussen kon ik mooi onderwaterfoto's maken met de camera van een van de oudere echtparen en de zeekoe goed bestuderen. Hij was echt aan het spelen, met het touw van het anker en met ons. Hij vond het heerlijk om te worden aangeraakt en toonde echt interesse in ons (fantastisch als een zeekoe je echt aankijkt met die lieve kleine ronde oogjes). Ik heb echt een hele tijd met hem in het water gelegen, totaal onder de indruk van dit prachtige dier en echt dolgelukkig met deze ontmoeting. Met moeite heb ik me van hem weggetrokken (de jongens waren al het water uit en de andere Engelse vrouw is uiteindelijk nooit het water in gegaan) en zijn we doorgevaren naar de laatste plaats, waar alleen de zwemmers konden komen. Hier was het water zo ontzettend helder en het was er zo stil, echt schitterend. Eerst konden we alleen maar scholen vissen zien, maar uiteindelijk zagen we ook een slapende/rustende zeekoe, die lekker op de bodem lag en alleen maar af en toe naar boven kwam om adem te halen. We konden er dus niet dicht bij in de buurt komen, want het is verboden een rustende zeekoe te storen, maar gewoon kijken was al super. Helaas kon dat niet al te lang, het was namelijk al weer tijd om terug te keren naar de bus voor het volgende onderdeel van de tour, namelijk Homosassa Park.
Homosassa Park is een park vlak bij de Crystal River, in Kings Bay, waar allerlei voor Florida inheemse dieren gehouden worden, en een nijlpaard genaamd Lucifer (een nijlpaard die veel plezier heeft in het markeren van zijn territorium en iedereen daarin, dus de boodschap die we meekregen van Charles: do not get sprayed on!), maar waar ook gewonde zeekoeien worden opgevangen totdat ze weer gezond genoeg zijn om terug te keren in het wild. We hadden hier ruim een uur om rond te kijken (het was maar een klein park) en onze lunch te eten.
Na het park gingen we nog naar de Everglades in dit deel van Florida, voor een airboat ritje. Dit deel van de Everglades was toch wel anders dan waar Manon en ik eerder waren geweest, ook erg mooi en alles was wat ruimer. Ik heb minder alligators gezien (wel een hele grote, maar geen enkele was op foto vast te leggen), maar wel een wild hert, schildpadden, heel veel soorten vogels, 3 wilde kalkoenen en 2 dronken Amerikanen met hun eigen airboat (heel apart...).
En dat was het laatste onderdeel van de tour, na de airboat rit was het tijd voor de terugreis naar Orlando en kwam er een eind aan deze fantastische dag! Na de airboat-rit had ik nog wel mijn stoute schoenen aangetrokken en ben ik naar het Engelse koppel gestapt waarvoor ik de onderwaterfoto's gemaakt had, met de vraag of ze mij misschien wat kopieën op konden sturen (ik had mijn thuisadres en e-mailadres al bij de hand!). Ik had geluk, want ze wilden dat doen, sterker nog, ze gingen het rolletje 's avonds al laten ontwikkelen en wilden weten waar ik verbleef zodat ze me de foto's nog langs konden brengen! En dat hebben ze ook gedaan vanmorgen, ik hoefde ze zelfs niet te betalen! Zo lief en helemaal super!! De foto's van deze dag staan inmiddels ook weer op facebook, inclusief foto's van de onderwaterfoto's (niet de beste kwaliteit, maar ik wilde ze wel heel graag met jullie delen!): http://www.facebook.com/album.php?aid=43777&id=100000541033261&l=b2b47a6a93

Echt plannen voor de rest van mijn tijd hier in Orlando heb ik niet, gewoon een beetje rondlopen op de I-drive en wat dingen verder uitzoeken voor de rest van mijn reis, waaronder uitzoeken hoe ik nou weer vanaf hotel bij het station kom. Ik ga nu namelijk niet met de Greyhound naar mijn volgende plek, maar met de trein! Morgenavond verlaat ik de Sunshine State en kom ik na een treinreis van bijna 20 uur aan in Chocolate City oftewel Washington DC (geen idee waarom het zo genoemd wordt, maar het staat in mijn Lonely Planet en ik vind het niet verkeerd klinken). Een van de eerste dingen die ik daar waarschijnlijk zal gaan doen? Een winterjas kopen, want ook ik zal er aan moeten gaan geloven: het is winter en winter is koud! (hoewel niet in Florida)